Wielebni Duszpasterze,
Czcigodne Osoby Życia Konsekrowanego,
Umiłowani Diecezjanie,
Jakże uroczyście zabrzmiała ta czcigodna pieśń adwentowa „Archanioł Boży Gabryel posłan do Panny Maryi…”, rozpoczynająca kolejny w naszym życiu adwent, jako czas przygotowania do owocnego przeżycia Świąt Narodzenia Pańskiego. Ten rodzaj adwentu jest nam najbardziej znany i bliski. Innym rodzajem adwentu jest czas oczekiwania na ostateczne przyjście Chrystusa Zbawiciela i w tym zawiera się nasz osobisty adwent jako przygotowanie na spotkanie z Jezusem w Jego Królestwie.
Liturgia Słowa I Niedzieli Adwentu nie pozostawia wątpliwości w czym Pan ma upodobanie i co mamy czynić w życiu, aby dostąpić zbawienia. Fundamentem naszej teraźniejszości i radosnej przyszłości powinna być modlitwa i nieustanne czuwanie, rozumiane jako życie w łasce uświęcającej, przez co trwamy w jedności z Bogiem.
Jezus w dzisiejszej Ewangelii przestrzega nas, abyśmy nie dali się opanować wszelkim rodzajom zła, ale pozostali ludźmi wolnymi i pełnymi radości w oczekiwaniu na ostateczne przyjście Zbawiciela, sprawiedliwego sędziego.
O sprawiedliwości Bożej opowiada nam dzisiaj prorok Jeremiasz. Uosobieniem tej sprawiedliwości będzie Jezus, zapowiadany potomek Dawida. Każdy człowiek, który w swoim życiu zaznał ucisku i poniżenia bardzo pragnie doczekać się i zaznać sprawiedliwości.
Drugim patronem naszego adwentowego oczekiwania na Mesjasza jest św. Paweł Apostoł. Przekazuje nam dzisiaj swoje pragnienia – wtedy kierowane do Tesaloniczan – abyśmy wzrastali we wzajemnej miłości i prawdziwie dążyli do doskonałości na wzór Jezusa Chrystusa.
Rozpoczynamy nowy rok liturgiczny i zarazem realizację nowego programu duszpasterskiego, któremu patronuje tytuł: „W mocy Bożego Ducha”. Istotą proponowanego aktualnie programu – jak pisze ks. abp Wiktor Skworc, przewodniczący Komisji Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski – jest próba podjęcia z wiernymi wysiłku na rzecz formowania chrześcijańskiej postawy dojrzałości i związanej z nią odpowiedzialności za rozwój i przyszłość Kościoła, aby wspólnoty parafialne stały się miejscem odkrywania chrześcijańskiego powołania i związanej z nim misji szerzenia i obrony wiary oraz mężnego wyznawania Chrystusa (por. KKK 1302). Ten rok duszpasterski daje nam okazję, abyśmy lepiej poznali takie zagadnienia jak: istota i dary Ducha Świętego, działanie Ducha Świętego w sakramentach, rola Ducha Świętego w tworzeniu wspólnoty. Będziemy zastanawiać się nad powszechnym powołaniem apostolskim i formacją do dobrego korzystania z wolności.
Patrząc praktycznie na zadania postawione przez nowy program duszpasterski powinniśmy dokonać poważnej refleksji nad sakramentem bierzmowania w sytuacji, kiedy spora część młodzieży rezygnuje z jego przyjmowania, a inna przyjmuje go ze znikomą świadomością otrzymywanych darów i podejmowanych zobowiązań. To podstawowe źródło problemu, przejawiające się w dorosłym życiu brakiem konsekwencji, wynikającym z deklarowanego podczas bierzmowania pragnienia „mężnego wyznawania wiary i postępowania według jej zasad”.
Rozważając dalej, dostrzegamy konkretne zadania pastoralne na najbliższą przyszłość.
Ważnym obowiązkiem wynikającym z naszej odpowiedzialności za zbawienie bliźniego będzie pomoc osobom wierzącym w odkrywaniu ich własnego miejsca w Kościele. Chodzi nie tylko o to, by każdy z nas czuł się żywą komórką mistycznego Ciała Chrystusa, ale o to, byśmy stawali się gałązkami mocno wszczepionymi w ten sam winny krzew i podejmowali odpowiedzialność za to, czym żyje dana wspólnota parafialna. To ona jest podstawową przestrzenią naszego wzrostu w wierze, przestrzenią praktykowania wynikających z Ewangelii zasad miłości bliźniego. Trzeba odnowić świadomość wspólnoty ożywianej i zjednoczonej mocą Ducha Świętego.
W ostatnich tygodniach świętowaliśmy w Ojczyźnie 100-lecie odzyskania Niepodległości. Jak uczył św. Jan Paweł II, wolność jest człowiekowi nie tylko dana, ale i zadana. Wchodzimy w nowy czas i te słowa stają się szczególnie aktualne. Papież Polak przywoływał je wielokrotnie w homiliach i publikacjach. Odpowiedzialność za utrwalenie wolności i za pomyślny rozwój Ojczyzny wprawdzie spoczywa na nas wszystkich, ale obfitsze owoce przynoszą ci, którzy podejmują swój codzienny wysiłek budowania królestwa Bożego w mocy Bożego Ducha. Towarzyszyć powinno nam nieustannie pragnienie pracy nad odradzaniem się Narodu we wszystkich jego aspektach. Jak nauczał Sługa Boży kard. Stefan Wyszyński, prawdziwy postęp zaczyna się od odnowy moralnej społeczeństwa.
Wchodzimy w nowy rok duszpasterski tuż po wyborach samorządowych, które stanowią również głęboko chrześcijański wyraz odpowiedzialności za nasze małe ojczyzny. Wśród ludzi, którym powierzyliśmy troskę o to, co najdroższe nam i naszym bliskim, są także osoby ochrzczone i bierzmowane. To oznacza, że oprócz wykorzystywania kompetencji i przymiotów osobowościowych, potwierdzonych społecznym zaufaniem, istotną motywacją ich zaangażowania powinna być wrażliwość inspirowanego wiarą sumienia, w wielkodusznym podejmowaniu inicjatyw służących dobru, pokojowi i zacieśnianiu solidarnych więzi międzyludzkich oraz unikaniu podziałów. Powierzając Bogu wszystkich ludzi sprawujących nad nami władzę, módlmy się gorliwie, aby sakramentalne namaszczenie przyczyniało się do takiego korzystania z pomocy Bożej, które pozwoli jak najowocniej wypełniać zobowiązania podjęte dla dobra nas wszystkich. Niech przestrzeń życia publicznego będzie również miejscem, w którym Pan przychodzi w autentycznej solidarności i miłości społecznej. Wszyscy winniśmy otaczać ich modlitwą, by wykonując swoje zadania zdołali ludem sobie powierzonym mądrze i sprawiedliwie kierować, wedle woli Bożej i w mocy Ducha Świętego (por. ks. Piotr Skarga).
Przed nami kolejne wielkie spotkanie młodych podczas 34. Światowych Dni Młodzieży w Panamie. Przez cały październik modlitewnie towarzyszyliśmy obradom XV Zgromadzenia Ogólnego Synodu o młodzieży. My także będziemy podejmować dzieło synodu diecezjalnego, poświęconego młodym. W tej perspektywie tym mocniej musimy uświadomić sobie konieczność otoczenia młodzieży szczególną troską i modlitwą – wspólnotową i indywidualną. Słowa św. Jana Pawła II skierowane do młodych: Wy jesteście przyszłością świata, wy jesteście nadzieją Kościoła nie straciły swojej aktualności.
Umiłowani Diecezjanie,
Pragnę zachęcić wszystkich do owocnego przeżycia czasu adwentu. Niech pomocą będą piękne liturgie Mszy św. roratnich, sprawowane w godzinach porannych. Zachęcam do korzystania z nich szczególnie dzieci i młodzież.
Ojciec Święty Franciszek w jednym z rozważań przypomina, aby adwent był czasem intensywniejszej modlitwy i rozwoju życia duchowego, a także czasem radości, łagodności, pokory i większej wrażliwości na potrzeby innych. Przestrzega przed pustką w naszym życiu, która może polegać na tym, że się nie modlimy albo, że modlimy się bardzo niewiele.
Aby dobrze przeżyć ten czas niezbędne jest wyciszenie, tak, abyśmy mogli poświęcić się bardziej Bożym sprawom. Bardzo szybkie tempo codziennego życia utrudnia nasze relacje z Panem Bogiem i czyni duże spustoszenie we właściwym odnoszeniu się do bliźnich. Podejmijmy trud przeżycia tegorocznego Adwentu w klimacie oczekiwania w pokoju serca, a także wewnętrznej i zewnętrznej ciszy. Nie wprowadzajmy przedwcześnie do naszych domów klimatu Bożego Narodzenia – dość, że czynią to wszechobecne reklamy, motywowane zwiększeniem obrotów centra handlowe, od dawna już towarzyszące nam na ulicach i wystawach świąteczne dekoracje i ozdoby. Nie pozwólmy, by tajemnica tych Świąt – wcielenie Boga, narodzenie się w Betlejem Bożej Dzieciny – utonęło w pozorach przygotowań, spowszedniało w zewnętrznym złudzeniu.
Zakończmy modlitwą z jednej z pieśni adwentowych: „O, Boże, tchnij nowe życie i okaż swe miłosierdzie – Ciebie czekamy z tęsknotą – obiecanego Zbawiciela. Oto Pan nadchodzi, prostujcie drogi swego życia”. Amen.
Z modlitwą i pasterskim błogosławieństwem
+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski
Warszawa, dnia 2 grudnia 2018 r., w I Niedzielę Adwentu.
